Opa, waar ben je
Jij was mijn beste vriend, Ik liep je overal achterna, thuis op de boerderij
Je maakte mijn klompjes, als deze niet goed zaten. Je timmerde en knutselde
Wat was ik blij met jou aanwezigheid
Maar op een dag ging je weg met de fiets
En kwam nooit meer terug. Zonder gedag te zeggen. Ik begreep er niets van
Op mijn 5de levensjaar
Het voelde als een leegte, verdriet, pijn in mijn hart
En nog steeds, die ene traan, die komt als ik aan je denk
Opa, mijn grote vriend, kwam te overlijden
En lag bij ons thuis, opgebaard in de kamer
Daar zag ik jou liggen, Je zei…. niets meer. Je was stil, en bewoog, niet meer…..
Zo intens verdrietig, maar kon het niet uiten, stopte het heel diep weg, en voelde niets meer
Voor een hele lange tijd, ging mijn gevoel op slot
Te veel pijn, verdriet, en voelde, leegte, in mijn hart
Vele jaren later, begreep ik het pas. Jij was overleden, door dat ongeluk
Nu snap ik het beter. Alles heeft een diepere, betekenis
Geeft nieuwe inzichten, over het leven, op aarde
Door erover te praten, te schrijven, te verwerken
Voel ik, steeds dieper, het leven, in mijn hart, weer stromen. Dit voelt zo fijn
En die ene traan, het gemis. Het is oké het mag er zijn
Lieve opa
Ik voel je nog steeds, in mijn hart